اگر بتوانيم طوري زندگي كنيم كه در هر حالت «خواست خدا» را بر خواست خود ترجيح دهيم آن وقت داريم به سمت يك زندگي موفق و ملكوتي قدم برمي داريم. خواست خدا است كه بهترين خواست است و لذا ما در تمام لحظات زندگي مون بايد به خواست او تن دهيم و خواست او را عاشقانه طلب كنيم.

اگر «خواست خدا» در زندگي ما غالب باشد آنگاه نگراني ها و ناراحتي ها از زندگي ما رخت برخواهد بست و ما هميشه در سرور الهي زندگي خواهيم كرد. پس واقعا ما وظيفه اي به جز تبعيت محض از «خواست او» نداريم و در واقع كار ما فقط اين است كه پشت دانايي اردو بزنيم و مستقيم برويم سر خوان نعمت الهي.

مواظب باشيم راه سعادت خود را طولاني نكنيم و با ترجيح «خواست خدا» بر خواست شخصي مان مستقيم به سرخوان برويم .

امتحان ما انسان ها در اين است كه آيا ابزار و وسيله ي انجام خواست خداوند هستيم يا نه؟ ميزان تعالي ما را اين امر مشخص مي كند. در واقع هر قدر تبعيت و بندگي ما از خداوند بيشتر باشد به همان ميزان غلظت خدايي بودن ما نيز بيشتر است. درواقع ما ذاتاً موجودي خدايي هستيم ولي براي ظاهركردن آن بايد هرچه بيشتر ابزار خواست خدا قرار بگيريم.

ما آفريده شده ايم كه فقط و فقط تابع و سرسپرده خداوند بوده و هر چه او مي خواهد انجام دهيم. هركس به اين بينش برسد موفقيتش تضمين شده هست زيرا مسير موفقيت از تبعيت محض و بي چون و چرا از خداوند مي گذرد و راه هاي ديگر پيچ و تاب هاي زيادي دارند.

ميزان تبعيت، سرسپردگي و بندگي ما در مقابل خداوند با ميزان رعايت قوانين و قواعد بديهي الهي سنجيده مي شود. موقعي كه ما قوانين و قواعد الهي را رعايت مي كنيم در وقاع ابزار تحقق خواست هاي الهي قرار مي گيريم كه به نفع و مصلحت خودمان است. ما هر كاري انجام بدهيم نمي توانيم در مسير تكامل هستي خللي ايجاد كنيم منتهي فقط خود متضرر مي شويم و خيري از اين دنيا نمي بينيم.

ما آفريده شديم تا تابع محض خداوند باشيم و فقط بايد اين را درك كنيم. اگر اينگونه شد موفقيم در غير اين صورت بايد با مشكلات جور و ناجور دست و پنجه نرم كنيم.